“Ik ben twaalf jaar geleden vanuit Zuid-Limburg naar Venlo verhuisd voor de liefde. Mijn partner en ik zijn nog steeds gelukkig samen. Ik werk als verpleger en verzorg mensen thuis. Vroeger wilde ik altijd timmerman worden maar uiteindelijk ben ik in de zorg terechtgekomen. Het is een mooi maar zwaar vak. Ik kan dit werk fysiek niet tot mijn pensioenleeftijd volhouden. Emotioneel zou het wel kunnen. Ik probeer me niet te veel aan cliënten te hechten. Je praat met ze, bouwt een band op, maar ik probeer me niet emotioneel te hechten. Het is zwaar als mensen overlijden en ik wil het niet zwaarder maken dan nodig. Ik help ook wel eens mensen die moeten revalideren. Het afscheid is dan vrolijk, omdat mensen weer zelfstandig verder kunnen. Er zijn niet veel mannelijke verplegers. Het is volgens mij wel steeds ‘normaler’ om als man in de zorg te werken. Ik heb er in elk geval nog nooit een vreemde opmerking over gekregen. Ook niet over mijn geaardheid trouwens. Je hoort soms verhalen van homo’s die worden uitgescholden, bedreigd of in elkaar geslagen. Ik heb gelukkig nog nooit zo iets meegemaakt. Mijn partner en ik zijn geen stel dat hand en hand over straat gaat, maar dat heeft niets te maken met angst voor wat anderen denken.”