“In Charkov had ik een goed leven. Ik ben kapster en ik had een eigen salon waar ik mensen knipte en training gaf aan andere kapsters. Ik woonde samen met mijn jongste zoon en mijn hondje Kachtan. Kachtan is het Oekraïense woord voor kastanje. In de nacht van 23 op 24 februari 2022 veranderde alles. We hoorden bommen om ons heen en ik weet nog dat ik naar buiten keek en een gebouw van meerdere verdiepingen zag instorten. Ik begreep er helemaal niets van. Mijn oudste zoon kwam ’s ochtends naar ons toe en zei: “Mama, de oorlog is begonnen.” We wilden zo snel mogelijk weg, maar het was te gevaarlijk om naar buiten te gaan. Zo zaten we vijftien dagen thuis te wachten. Continu met de tv aan en lezend op onze telefoons. Soms viel de stroom een tijdje uit. Zodra er weer stroom was ging de tv weer aan en laadden we onze telefoons op.

In de loop van die dagen was het gaan vriezen en lag er een dik pak sneeuw buiten. Ik wilde weg uit Charkov, dus zocht ik contact met een vriend van me. Hij was een zakenman en ik wist dat hij een grote auto had. Groot en stevig genoeg om mij, mijn zonen en de hond door de sneeuw naar het treinstation te brengen. Hij dronk moed in en bracht ons naar het dichtstbijzijnde station. We namen alleen een laptop, onze telefoons en wat kleding mee. Op het treinstation was het chaos. Er vielen nog steeds bommen en iedereen was in paniek. Het lukte ons om met de trein naar een stad in het Westen van Oekraïne te reizen, waar we een paar dagen logeerden bij vrienden. We besloten verder te reizen en Oekraïne te verlaten. Bij de grens met Slowakije moest ik afscheid nemen van mijn oudste zoon. Dat is het ergste wat ik ooit heb moeten doen. Hij moest in Oekraïne blijven om te vechten in het leger. Het was een verplichting maar ook een wens van hem. Hij wilde dolgraag vechten voor ons land. Bij de grensovergang drukte hij me op het hart om goed voor mezelf, zijn broertje en de hond te zorgen. We zouden elkaar later weer zien zei hij. Aan die woorden houd ik me elke dag vast.

Mijn oudste zoon bleef achter en toen zijn we gaan lopen in een lange rij van mensen. Uiteindelijk zijn we in een bus gestapt. Via Slowakije en Oostenrijk kwam ik terecht bij een vriendin in Berlijn. We woonden ongeveer één week bij haar. Via een Nederlands vrijwilligersplatform voor mensen die Oekraïners wilden helpen, kwam ik in contact met een familie uit Belfeld. Zij haalden ons op in Berlijn en zo ben ik hier in Venlo terechtgekomen. We woonden vier maanden bij het gezin in Belfeld en zij hielpen me aan een baan bij een kapsalon in het centrum van Venlo. We hebben nog een tijdje in een hotel gewoond vlakbij de kapsalon en nu wonen we in een kamer op het kazerneterrein in Blerick. Het is er klein en je hebt maar weinig privacy, maar het is goed genoeg. Bovendien ben ik blij dat de hond hier ook welkom is. Dat is niet overal zo en ik wil geen afscheid van hem nemen. Kachtan is al bijna dertien jaar oud en hij hoort bij ons gezin.

Sinds ik in Venlo ben voel ik me weer een beetje thuis, ook al is alles veranderd. Mijn werk in de kapsalon is mijn redding geweest. Ik hou van mijn werk en het praten met klanten en collega’s werkt therapeutisch. Ik heb veel gepraat over wat ik heb meegemaakt en daardoor voel ik me steeds beter. Ik ben iedereen die ons heeft geholpen dankbaar uit de grond van mijn hart. Ook ben ik Nederland als land dankbaar voor de steun aan Oekraïne. Ik heb in Venlo een lieve man leren kennen waar ik voorzichtig toekomstplannen mee maak. Met mijn jongste zoon gaat het goed. Hij gaat naar school, heeft een vriendinnetje en sinds kort heeft hij een bijbaan in de horeca. Mijn oudste zoon is nog steeds in Oekraïne. Gelukkig werkt hij niet meer in het leger, maar dat betekent niet dat hij nu veilig is. Elke dag ben ik bang. Bang om het nieuws te lezen en bang om mijn zoon te bellen. Ik ben bang dat hij niet meer opneemt. Ik hoop dat er snel een einde komt aan de oorlog zodat de mensen in Oekraïne de ruimte krijgen om op adem te komen en om te herstellen.”