“Ik groeide op in Velbert, in de buurt van Düsseldorf. Op school leerde ik over het geloof maar thuis waren we daar helemaal niet mee bezig. Toch wist ik al op jonge leeftijd dat ik het klooster in wilde. Op mijn zeventiende begon ik mij te oriënteren. Ik schreef verschillende kloosters aan en ben ook eens hier in Steyl gaan kijken samen met mijn moeder, zus en schoonbroer. Zij wisten toen nog niet dat ik erover nadacht om zelf het klooster in te gaan. In 1964 besloot ik om in te treden in dit klooster, het klooster van het Heilig Hart. Ik was toen negentien jaar oud. Mijn omgeving was verrast door mijn keuze en ik weet nog dat mijn moeder zei: “Je bent er sneller uit dan dat je erin gaat want jij kunt je mond niet houden.”

Dit klooster is het moederhuis van de missiezusters wereldwijd. Er wonen hier ongeveer vijfenzeventig zusters. De oudste is achtennegentig en de jongste zesenvijftig. Veel van hen hebben jarenlang missiewerk gedaan, in landen over de hele wereld. Denk aan werk in het onderwijs, in de zorg, sociaal maatschappelijk werk en werk in parochies. Alle zusters zijn net als ik ooit ingetreden in deze kloostergemeenschap. Intreden begint met een periode van postulaat. Een soort proefperiode. Je draait mee met alles en ervaart zo of het kloosterleven bij je past. Na het postulaat volgt het noviciaat. Samen met andere nieuwe zusters word je dan verder voorbereid op het kloosterleven. Ik weet nog goed dat ik de eerste jaren in het klooster veel heb getwijfeld. Wilde ik dit de rest van mijn leven? Ik twijfelde tot ik op een nacht droomde dat ik uit het klooster was getreden. Ik zag mezelf hier voor de poort staan en ik klopte op de deur. Ik had spijt en wilde dolgraag weer terug naar binnen. In die droom zei ik tegen mezelf: “Je had nooit mogen uittreden”. Toen ik wakker werd waren mijn twijfels weg.

In 1966 heb ik voor het eerst mijn geloften afgelegd. Je belooft dan armoede, kuisheid en gehoorzaamheid. Dat betekent dat je afstand doet van je bezittingen, van het huwelijk en daarmee van seksualiteit. Je belooft om te leven in verbinding met God. Het voor het eerst afleggen van de geloften is een heel speciaal moment. Het gebeurt in het bijzijn van familie, vrienden en van de andere zusters. Op zo’n dag is iedereen in het klooster in een soort feeststemming, net als bij een huwelijk. In onze kloostergemeenschap leg je zes keer de geloften af. Zes jaren achter elkaar. Elk jaar beloof je opnieuw dat je verder wilt gaan. Wanneer je zes keer de geloften hebt afgelegd ben je volledig ingetreden. Dat betekent niet dat je geen contact meer hebt met de wereld buiten het klooster. Familieleden kunnen hier gewoon op bezoek komen en ik bij hen. Ik heb een computer met internet en een smartphone met Whatsapp. Als mensen van buiten het klooster dat horen zijn ze soms verrast.

Mensen zijn ook vaak verrast door mijn kleding. Vroeger droegen nonnen altijd een habijt. In ons klooster hebben we de keuze om wel of niet in habijt gekleed te gaan. Ik heb er in 1992 voor gekozen om me alledaags te kleden. ‘Civiel’ noemen we dat hier. Toen ik nog een habijt droeg stelden mensen zich onderdaniger naar me op. Ze gaven me bijvoorbeeld voorrang bij de kassa in de supermarkt. Ik vond dat niet altijd prettig en soms zelfs ongemakkelijk. In civiele kleding voel ik me beter en heb ik het gevoel dat mensen buiten het klooster het makkelijker vinden om me te benaderen. Het is trouwens het ene of het andere. We gaan niet de ene dag in habijt en de andere dag civiel gekleed.

Ik begin mijn dag met een meditatie op mijn kamer. Iets voor 7.00 uur gaat de bel. Dan beginnen we met het ochtendgebed of met de heilige mis. Aansluitend volgt het ontbijt en daarna begin ik met mijn werk. Er zijn veel mensen die zich verbonden voelen met ons. Ze steunen onze missie door middel van gebed, financiële bijdragen of op andere manieren. Sommigen komen hier op bezoek voor bezinning of om meer te leren over het geloof. Mijn werk is het onderhouden van het contact met al deze mensen. Ik beantwoord vragen en maak afspraken. Daarnaast werk ik twee dagen per week in een parochie in Duitsland. Daar heb ik gesprekken met families van overledenen en verzorg ik uitvaarten. Na de werkdag komen alle zusters samen voor de vespers, het kerkelijke avondgebed. Daarna eten we en doe ik nog iets gezelligs met de andere zusters. Ik sluit mijn dag af met een privé-gebed.

Ik heb veel gesprekken met mensen. Daarin valt het op dat mensen steeds meer met zichzelf bezig zijn en zich steeds minder bekommeren om anderen. De maatschappij is materialistischer en egoïstischer geworden. Daar maak ik me wel eens zorgen over. Alles is tegenwoordig verkrijgbaar dus iedereen wilt alles hebben. Maar de mensen die alles hebben zijn nog steeds niet tevreden. Ook ervaar ik dat mensen steeds minder bereid zijn om te vergeven. Dat merk ik bijvoorbeeld tijdens de uitvaarten waarbij ik ondersteun. Soms komen kinderen niet naar de uitvaart van een ouder toe omdat er in het verleden dingen zijn gebeurd die niet zijn losgelaten. Dat zegt vanalles over de ouders, maar ook over de kinderen. Die zijn bezig met wat hén is aangedaan, dus met zichzelf. Soms lijkt het wel alsof ze liever vasthouden aan hun gelijk dan dat ze willen vergeven. Ik heb dat nooit eerder zo sterk ervaren als in deze tijd. Als de dingen niet gaan zoals mensen willen, geven de mensen op en kiezen ze een ander pad. Dat gaat gemakkelijk omdat we veel meer keuzemogelijkheden hebben dan zestig jaar geleden. Al die mogelijkheden zijn fijn maar maken het leven ook ingewikkeld. Hoe meer er mogelijk is, hoe moeilijker het is om je weg te vinden in het leven.

Sinds de jaren zestig heb ik de manier waarop mensen hun geloof beleven ook zien veranderen. Vroeger was alles veel strenger en hielden mensen zich vast aan de regels van de kerk. Nu gaat geloven steeds minder over regels en steeds meer over bezinning en zingeving. Daar is in mijn ogen helemaal niets mis mee. Wat is je doel in het leven? Wat maakt je gelukkig? Welk pad kies je voor jezelf? Ik denk dat het voor iedereen goed is om daarover na te denken. Ook als je niet gelovig bent.”