“Ik ben geboren in Nigeria en toen ik tweeënhalf jaar oud was nam mijn moeder mijn broertje en mij mee naar Ghana. Mijn vader bleef achter. In Ghana zwierven we rond van tijdelijke plek naar tijdelijke plek. Ik kan me nog goed herinneren dat altijd wanneer mijn moeder een beetje geld had, ze daar tandenborstels en tandpasta van kocht. Als ik dan zei dat ik liever iets te eten wilde hebben zei ze: “Geen sprake van! Ooit gaan we naar Europa en het is belangrijk dat je dan een mooi gebit hebt.” Na een paar jaar vond mijn moeder werk in een Ghanese privékliniek en konden we in een eigen huis gaan wonen. Dat was een fijne tijd, tot mijn moeder de kans kreeg om drie maanden in Nederland op vakantie te gaan. Ze vertrok en liet mijn broertje en mij achter bij onze buren. In Nederland ontmoette mijn moeder mijn stiefvader en ze besloot om bij hem te blijven en er ondertussen voor te zorgen dat mijn broertje en ik naar Nederland konden komen. Op een gegeven moment besloot ik weg te lopen van de buren naar een tante van me. Ik pakte mijn spullen in en vertrok. Daarna volgde een aantal vreselijke jaren. Ik ging bij mijn tante wonen en werd in die periode misbruikt door een volwassen man. Toen ik tien jaar oud was mocht ik eindelijk naar Nederland toe. ‘Eindelijk weg uit deze hel, ik kom hier nooit meer terug!’, dacht ik toen. Ik leerde de Nederlandse taal, ging naar school, kreeg vrienden en vriendinnen en ik voelde me hier helemaal thuis. Ik ging werken als verpleegkundige, ontmoette mijn man en werd moeder. Ik dacht steeds minder vaak aan Afrika, maar telkens als ik nieuwe mensen ontmoette vroegen ze me waar ik vandaan kwam. Als ik dan sprak over Nigeria en Ghana vertelden mensen mij hoe mooi ze het daar vonden en hoe vriendelijk de mensen er waren. Ik dacht alleen maar: 'Ik weet wel beter: het is er verschrikkelijk!’ Toch werd ik op een gegeven moment nieuwsgierig naar mijn roots. Ik besloot in 2018 daarom om samen met mijn man en een vriend terug te gaan naar Ghana. Via via hoorde ik dat de man die mij als kind had misbruikt was overleden. Dat bracht heel veel rust en opeens lag alles open. Mijn angst om mijn trauma eventueel opnieuw te beleven verdween. Het bezoek aan Ghana was fantastisch en voelde als thuiskomen. Ook zag ik mijn vader na al die jaren voor het eerst terug. Dat was een heel emotioneel en belangrijk moment voor me. Eenmaal terug in Nederland voelde ik me helemaal niet meer zo Nederlands. Ik voelde me verdwaald tussen twee werelden in. Hier in Venlo mijn gezin, vrienden en werk. In Afrika mijn verleden en familie. Ik besloot om een reis naar Australië te maken om voor het eerst in mijn leven, in mijn eentje, de vrijheid van reizen te ervaren. Mijn man en mijn moeder zorgden in Venlo voor de kinderen en ik vertrok. In Australië had ik alle tijd om na te denken en dat was heel fijn. Ik ontdekte dat het ergste van alles wat ik tot dat moment had meegemaakt niet het misbruik was. Ook niet het feit dat mijn moeder me achterliet als kind. Het ergste van alles waren de momenten waarop ik me hopeloos voelde. Als jong meisje in de brandende Ghanese zon, met een lege maag en geen betere tijden in het vooruitzicht. Dát gevoel was mijn trauma. Toen ik dat besefte besloot ik om ervoor te gaan zorgen dat geen enkel Ghanees kind zich ooit meer zo hoeft te voelen. Dat werd vanaf dat moment mijn persoonlijke missie. Ik wist nog niet hoe, wanneer of met wie, maar ik wist zeker dat het ging gebeuren! Kansen op een beter leven beginnen bij een goede basis en een goede basis begint bij onderwijs. Ik wilde een school neerzetten in Ghana en met dat doel voor ogen vloog ik weer terug naar Nederland. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en staat er een prachtig, groot schoolgebouw in Ghana. Met hulp en steun van twee fantastische vrienden en mijn lieve man kreeg ik het voor elkaar. Deze school was voor mij de eerste stap. Mijn doel is om zestien scholen te realiseren, eentje in elke regio van Ghana."