“Na één jaar mulo kreeg ik het advies om naar de lts te gaan omdat ik niet goed was in talen. Op de lts werd ik opgeleid tot huisschilder en daarna volgde ik de opleiding tot meester schilder op de hts. In het derde jaar van de hts liep ik stage. Op de steigers en in de kou ontdekte ik al snel dat werken als schilder in de bouw niets voor mij was. Ik volgde de opleiding tot docent tekenen en handvaardigheid in Tilburg en na het behalen van mijn diploma solliciteerde ik op de mulo, mijn oude school. De docenten die me na één jaar wegstuurden omdat ik geen talenknobbel had, werden toen mijn collega’s. De mulo werd samengevoegd met de Maria Regina mavo en werd het Blariacumcollege. Daar ben ik blijven werken tot ik vier jaar geleden met pensioen ging. Ik woon in Hout-Blerick samen met mijn vrouw. Ze is mijn tweede liefde. Mijn eerste vrouw, de moeder van mijn twee kinderen, overleed aan borstkanker toen ze negenenveertig jaar oud was. Dat was een enorm verdrietige tijd. Via gemeenschappelijke vrienden leerde ik mijn huidige vrouw kennen en aankomende jaarwisseling zijn we twintig jaar samen. Ik mis mijn werk als docent af en toe, vooral het contact met collega’s. Gelukkig zie ik oud-collega’s nog regelmatig, bijvoorbeeld tijdens de borrel op de laatste schooldag voor de zomervakantie. Sinds een paar maanden ben ik lid van een schilderclub. Dat is heel gezellig en ik merk dat ik daar stiekem af en toe verval in de rol van docent. Ik wandel graag, bezoek regelmatig het café en ik ben trotse opa van twee kleinkinderen van twaalf en negen jaar oud. Ik ben jarenlang lid geweest van de plaatselijke voetbalclub. Eerst als speler, later als grensrechter en daarna als leider. Ik ben nog steeds op de club te vinden als er een feestje is. Het gepensioneerde leven bevalt me prima en ik ben heel gelukkig met hoe mijn leven nu is.”