“Zes jaar geleden ben ik met pensioen gegaan. Ik heb jaren in de psychiatrie gewerkt, waarvan de laatste dertig jaar in de forensische psychiatrie. Daar begeleidde ik mensen met een tbs-maatregel bij hun terugkeer naar de samenleving. Wat me het meest is bijgebleven uit die periode, is dat de scheidslijn tussen ziek en gezond zijn flinterdun is. Echt niet iedereen die een tbs-maatregel opgelegd krijgt is compleet gestoord. Het verleden van tbs’ers is vaak een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Je kunt niet voorspellen hoe iemand reageert in een explosieve situatie. Je ziet dat vooraf niet aan iemands uiterlijk en je merkt het niet aan iemands gedrag. Ik weet zelf ook niet waar ik toe in staat ben als iemand bijvoorbeeld mijn vrouw of kinderen iets zou aandoen. Weet jij het wel? Tbs’ers en tbs-klinieken komen vaak negatief in het nieuws. Je hoort er vaak alleen iets over als het misgaat, maar meestal gaat het ook heel goed. Ik denk dat we best blij mogen zijn met de manier waarop we in Nederland omgaan met mensen die in aanraking komen met justitie vanwege een persoonlijkheidsstoornis of psychiatrische stoornis. Ze krijgen deskundige hulp en werken aan het verminderen van het risico op delictherhaling, oftewel: aan een tweede kans. Je zou ze ook kunnen opsluiten zonder begeleiding en weer vrij kunnen laten als hun straf erop zit. Als we dat zouden doen, dan zouden we denk ik veel meer nieuws lezen over situaties waarin het misgaat. Ik heb mijn werk altijd met zorg en aandacht gedaan maar ik mis het niet. Ik geniet van de vrijheid die ik nu heb en alles kan in een veel rustiger tempo. Ik doe vrijwilligerswerk in een botanische tuin en ik vind het heerlijk om met mijn handen in de aarde te wroeten en om buiten bezig te zijn. In de tuin werken ook enkele mensen met een zekere afstand tot de arbeidsmarkt. Die mensen ondersteun ik zo goed mogelijk. Ik vind het mooi dat ik op die manier toch nog iets kan doen met mijn ervaring in het omgaan met allerlei verschillende mensen.”