“Ik ben geboren in 1940 en word in december tweeëntachtig jaar oud. Toen ik een half jaar oud was ben ik door mijn moeder naar een klooster gebracht omdat ze niet voor mij kon zorgen. Ik groeide op in verschillende kloosters en dat waren geen makkelijke jaren. Toen ik achttien jaar oud was nam mijn broer contact met me op. Ik wist niet dat hij bestond. Het was geweldig om hem te ontmoeten. Ook was ik waanzinnig blij met het nieuws dat ik niet één, maar drie broers had. Achttien jaar lang dacht ik dat ik helemaal alleen was. Opeens had ik een familie! Toen ik een jaar of twintig was heb ik contact gezocht met mijn moeder. Ik wilde weten hoe ze was en waarom ze me als baby had achtergelaten. Onze ontmoeting voelde niet warm en ik kreeg geen antwoorden op mijn vragen. Ik heb toen besloten het bij één ontmoeting te laten en ik heb mijn moeder daarna nooit meer gezien. Ik ben in 1965 getrouwd en mijn vrouw en ik hebben vier kinderen, zes kleinkinderen en vier achterkleinkinderen. Alles wat ik doe staat in het teken van hen. Ik leef voor mezelf en voor mijn familie en voor niemand anders. Het geloof doet me niets, ook al heb ik flink wat jaren in het klooster geleefd. In de katholieke kerk gebeuren gekke dingen. Vroeger besefte ik dat niet. Dat kwam pas toen ik uit het klooster kwam en leerde hoe de rest van de wereld werkte. Ik heb er niets meer mee. Ik woon nu twaalf jaar in dit huis en daarvoor in een ander huis in Venlo-Noord. Deze bomen in de voortuin heb ik geplant toen we hier kwamen wonen. Inmiddels zijn ze flink gegroeid. Alles wat je aandacht geeft groeit. Ik heb darmkanker en leef daar al jaren mee. Het zit in de familie en mijn vader en broer hadden het ook. Zij zijn er inmiddels aan overleden maar ik voel me nog altijd gezond. Ik draag de ring van mijn broer om mijn nek als eerbetoon aan hem. De andere bedel aan de ketting is een boogschutter, mijn sterrenbeeld.”