“Mijn opa kwam als Molukse KNIL-militair naar Nederland met de verwachting dat zijn verblijf hier tijdelijk zou zijn. Tijdelijk werd permanent en dat heeft hem veel pijn gedaan. Hij had altijd heimwee naar de Molukken maar zag ook de potentie voor zijn kinderen en kleinkinderen in Nederland. ‘Je kan het hier maken of breken’, zei hij dan. Hij heeft me geleerd: ‘pas je aan maar vergeet nooit waar je vandaan komt.’ Ik groeide op in het midden van Nederland en ben op mijn negende naar Blerick verhuisd toen mijn vader hier werk vond. Als je negen bent maakt zo’n verhuizing veel indruk op je. Ik moest afscheid nemen van mijn school en vriendjes en hier een nieuwe start maken. Ik had moeite met de taal en de mensen hier verstonden me niet goed. Ik weet nog dat mijn vader me naar de bakker stuurde om kadetjes te halen. Hier noemen ze dat puntjes of bolletjes. De bakker begreep me niet, ik begreep de bakker niet en ik kwam zonder broodjes thuis. Toen ik ouder werd ging ik met vrienden naar het café. Als iemand dan een rondje ging halen en ik zei wat ik wilde drinken, zeiden mijn vrienden ´Wat zaet dae noow?´ tegen elkaar. Op school, op de voetbalclub en bij vriendjes thuis leerde ik het Venlose dialect steeds beter verstaan. Ook leerde ik vanalles over de cultuur hier. Thuis groeide ik op met Molukse normen en waarden. Ik heb dat altijd ervaren als een combinatie van het beste van twee werelden. Ik voel me thuis hier in Venlo maar vind mezelf geen echte Venlonaar. Ook geen Nederlander of Molukker. Hier ben ik voor mijn omgeving de Molukker en op de Molukken ben ik de Nederlander. Inmiddels weet ik dat dat vooral iets zegt over de manier waarop anderen mij zien. Het zegt niets over hoe ik mezelf voel of zou moeten voelen. Ik voel me vooral mezelf.”