“Van mijn achttiende tot mijn dertigste heb ik in het kleuteronderwijs gewerkt. Daarna heb ik me gespecialiseerd in humanistisch vormingsonderwijs. Dat is een levensbeschouwelijk vak dat op openbare scholen wordt gegeven. Het vak geeft kinderen op allerlei manieren inzicht in hoe je op een prettige, menselijke manier met elkaar kunt omgaan. Iets meer dan vijftien jaar geleden werd ik chronisch ziek en moest ik stoppen met werken. Ik houd erg van lezen en reizen maar dat kan ik helaas niet meer doen op de manier waarop ik dat graag deed. Lezen kost nu bijvoorbeeld veel moeite en ik ben snel moe. Ik woon alleen en mijn twee kinderen helpen me als dat nodig is. De thema’s die ik vroeger in mijn werk behandelde zijn nog altijd actueel. De verschillen in onze samenleving, lokaal maar ook wereldwijd. De laatste jaren heb ik steeds meer het gevoel dat mensen vooral met zichzelf bezig zijn. Soms lijkt het alsof we zijn vergeten dat we in een samenleving wonen. Je kunt niet kiezen waar je wordt geboren en toevallig hebben we het in dit deel van de wereld heel erg goed. Dat is geen vanzelfsprekendheid of iets waar je recht op hebt: het is puur toeval. Wat mij betreft mogen we ons daar veel meer bewust van zijn. We maken allemaal deel uit van een groter geheel dat voor iedereen fijner wordt als we wat meer naar elkaar omkijken.”