“Ik ben geboren in Arica, een stad in het noorden van Chili. Arica wordt ook wel de stad van de eeuwig lente genoemd, omdat het er nooit kouder wordt dan zestien graden. In 1973 vond in Chili een staatgreep plaats. Het leger kwam aan de macht onder leiding van dictator Pinochet. Voor de staatsgreep was mijn vader altijd politiek actief. Hij was socialist en steunde president Allende. Tegenstanders van Pinochet werden gevangen genomen, gemarteld en veel van hen zijn verdwenen. In oktober 1973, meteen na de val van Allende, werd ook mijn vader gevangen genomen. Tijdens zijn aanhouding werd ons huis doorzocht en werden waardevolle spullen en boeken meegenomen. Drie maanden lang wisten we niet waar hij verbleef. Mijn moeder ging elke dag naar de gevangenis om te vragen waar hij was. Daar stonden allerlei mensen te huilen, op zoek naar hun dierbaren. De situatie in Chili verslechterde snel en ik weet nog goed dat we in de rij moesten gaan staan voor eten. Schaarse levensmiddelen kreeg je alleen in ruil voor bonnen, zoals hier in de Tweede Wereldoorlog. Ik herinner me dat klasgenootjes er steeds slechter uitzagen. Een meisje in de klas barstte in huilen uit van de honger. Na een lange periode van onzekerheid kwamen we erachter dat mijn vader nog leefde. In 1976 werd hij geboeid naar een KLM vliegtuig begeleid. Ons gezin werd op het vliegtuig gezet en verbannen naar Nederland. Ik was toen elf jaar oud. We kwamen aan in Amsterdam en ik vond het er prachtig. Het viel me op hoeveel verschillende mensen er op straat liepen. Zoveel nationaliteiten had ik nog nooit bij elkaar gezien! Ik was ook erg onder de indruk van de Nederlandse taal. Ik had nooit eerder een harde ´g´ gehoord en zag er tegenop om die te leren uitspreken. Taal was bij ons thuis heel belangrijk. Mijn vader las veel en schreef ook. Hij heeft me altijd aangemoedigd om te lezen, schrijven en leren. We werden in Nederland op een hele fijne manier ontvangen en begeleid. Daar ben ik nog elke dag dankbaar voor. In die tijd werden vluchtelingen heel anders behandeld dan tegenwoordig. Ik zou nu niet meer graag als vluchteling Nederland willen binnenkomen. In Amsterdam woonden we in een hotel waar ook andere Chileense families verbleven. Daarna verhuisden we naar een tijdelijk appartement in de Bijlmermeer. Op die plek hoorden we dat er een vaste woning voor ons was in het zuiden, in Limburg. Ik vond het fijn dat ik nu niet meer zo mijn beste hoefde te doen voor die harde ‘g’. Ik ben verpleegkunde gaan studeren en heb later doorgeleerd voor psychiatrisch verpleegkundige. Ik werkte op verschillende plekken in de zorg en later steeds meer in de hulpverlening. Ik volgde nog een opleiding in sociale hulpverlening en op dit moment werk ik als coördinator voor steunouders in Venlo en omstreken. Steunouders zijn vrijwilligers die kinderen een dagdeel per week opvangen. Dat is nodig omdat het even niet zo goed gaat met de ouders in deze gezinnen. De steunouders zijn er dan om ouders tijdelijk te ontlasten. Ik vind het fijn om met mensen te werken en iets te kunnen doen voor andere gezinnen, met name voor de kinderen. Zelf ben ik moeder van twee dochters. De oudste is zesentwintig en de jongste vierentwintig. Ze wonen allebei in Amsterdam en ik ga graag bij hen op bezoek. Vanwege mijn achtergrond had ik lange tijd geen interesse in politiek. Mijn man wel en vanwege zijn politieke betrokkenheid ben ik me steeds meer verbonden gaan voelen bij maatschappelijke ontwikkelingen van Venlo als stad. Ik woon hier heel graag en heb de stad de afgelopen jaar echt zien groeien. Dat maakt me trots.”