“Mijn moeder lachte altijd. Ze was heel zorgzaam, deed veel vrijwilligerswerk en stond voor iedereen klaar. De jaren 2017 en 2018 waren heel heftig voor haar. Ze nam de zorg voor veel mensen om haar heen op zich en we merkten dat dit soms te veel voor haar was. We zagen haar veranderen. Ze was steeds minder vrolijk en veel vaker in zichzelf gekeerd. Ik ging in die periode een paar maanden naar Spanje voor mijn studie. Toen ik terugkwam was mijn moeder niet op het vliegveld om me op te halen. Ik vond het gek dat ze er niet was want het was niets voor haar om zo’n moment te missen. Onderweg naar huis hoorde ik dat het niet goed ging met mijn moeder. Bij thuiskomst merkte ik pas hoe slecht het echt ging. Ze was een totaal ander mens. Ze was veel afgevallen en het was alsof ze dwars door me heen keek. Ze lachte niet meer. Ze had waarschijnlijk een burn-out en was ook depressief geworden. Ze kreeg hulp, maar voor haar gevoel ging het allemaal te langzaam en hielp niets. We waren in die tijd zo veel mogelijk thuis en vertrouwden erop dat als mijn moeder ergens over wilde praten, ze dat bij ons zou aangeven. Begin 2019, net na de feestdagen, was mijn moeder opeens weg met de auto. We vonden het raar maar dachten dat ze misschien een boodschap was gaan doen of even tijd voor zichzelf nodig had. Ze bleef uren weg en we maakten ons steeds grotere zorgen. Toen er twee politieagenten voor de deur stonden wisten we genoeg. Ik wist dat het slecht ging maar ik had nooit gedacht dat mijn moeder zich van haar eigen leven zou beroven. Depressie is een vreselijke ziekte die iemand compleet kan overnemen. De laatste periode was mijn moeder haar depressie en niet meer zichzelf. Ze liet ook afscheidsbrieven voor ons achter. Hieruit bleek dat ze geen enkele uitweg meer zag. Ik haal persoonlijk niet zo veel troost uit die brieven. Het is duidelijk geschreven vanuit iemand die heel erg ziek is en ik herken mijn moeder er niet in. Ik ben nooit boos op haar geweest. Natuurlijk was de periode na de zelfmoord heel erg moeilijk. Voor mij maar ook voor ons gezin en alle mensen om ons heen. De ene dag voelde ik me een normale student en de andere dag wilde ik niemand om me heen hebben. Mensen om me heen waren heel begripvol en gaven me alle ruimte, maar soms wisten ze ook niet zo goed wat ze met de situatie aan moesten. Dat was wel eens ongemakkelijk. Ik ben uiteindelijk in therapie gegaan om te verwerken wat er is gebeurd. De wekelijkse sessies helpen me enorm met het begrijpen van al deze gebeurtenissen en om verder te gaan met mijn leven. Ik heb ook geleerd hoe belangrijk het is om te praten over zelfdoding. Sommige mensen denken dat dat niet goed is, omdat het anderen misschien op ideeën brengt. Ik geloof niet dat dat zo is. Ik vind het bespreekbaar maken van zelfdoding juist heel belangrijk. Voor mensen die rondlopen met gedachtes over zelfmoord, voor de mensen om hen heen en voor nabestaanden zoals ik. Ik ben vrijwilliger geworden bij een stichting die het taboe rond zelfdoding wil doorbreken. Ik deel mijn verhaal omdat ik hoop dat het mensen steun biedt, moed geeft, of op een andere manier helpt.”

Heb jij na het lezen van dit verhaal hulp nodig? Of ken je iemand waarvan je vermoed dat hij of zij hulp nodig heeft? Bel 0900-0113 (24/7 bereikbaar) of kijk op 113.nl.