“Sinds 2000 werk ik als teamleider beveiliging bij VieCuri. Het werk is heel divers en loopt uiteen van sleutelbeheer en toegangscontrole tot bedrijfshulpverlening en het ingrijpen bij opstootjes. Medewerkers van alle afdelingen bellen ons als er hulp nodig is, met of zonder spoed. Telefoontjes komen binnen in onze meldkamer. Via intercoms en camerabeelden houden we alles in en rond het ziekenhuis in de gaten. Vanwege het coronavirus gelden er nu strenge maatregelen in het ziekenhuis. Mijn vaste team bestaat uit veertien collega’s. Om alles te kunnen handhaven werken we nu met zo’n vijfentwintig mensen. Toegangsbeheer is op dit moment heel belangrijk. Normaal gesproken mag iedereen het ziekenhuis in maar nu staan er bij alle ingangen beveiligers om iedereen die naar binnen wilt te controleren. Als mensen klachten hebben die passen bij de symptomen van het coronavirus, krijgen ze een mondkapje en verdere instructies van ons. We houden alle regelgeving nauwlettend in de gaten en werken volgens strikte protocollen. Niemand mag meer zomaar naar binnen. Uniek in deze situatie is de begeleiding van patiënten en medewerkers van en naar de helikopters. Eén helikopter is speciaal ingericht voor het vervoer van coronapatiënten. Als dit toestel landt gaan wij naar het helikopterplatform en controleren we of de landingsplek helemaal schoon is. Na de landing begeleiden we alle inzittenden naar de intensive care. Coronapatiënten worden op dit moment over ziekenhuizen in heel Nederland verdeeld om hen zo goed mogelijk te kunnen helpen. Sommigen worden vervoerd met een mobiele intensive care unit. Als mensen binnenkomen of weggaan met zo’n mobiele unit, begeleiden wij de teams en patiënten ook van en naar de intensive care. Ik ben over het algemeen vrij nuchter onder de hele situatie. Dat moet ook wel, anders kan ik mijn functie niet goed uitvoeren. Ik merk dat iedereen om me heen wat meer gespannen is. Dat komt volgens mij vooral omdat we allemaal bang zijn om besmet te raken en het virus door te geven aan een ander. Ons team is hecht, we staan paraat en iedereen weet precies wat er moet gebeuren. We proberen op een vriendelijke en gastvrije manier de veiligheid van iedereen in en rond het ziekenhuis te waarborgen. Natuurlijk ben ik ook gewoon een mens en sommige dingen bezorgen me echt wel kippenvel. Vorige week stond ik bij de hoofdingang. Een oudere dame werd naar binnen gebracht door een familielid. Het afscheid bij de deur was emotioneel. Ik sta daar dan naast en kijk toe. Op zulke momenten besef je nog eens extra dat elk moment van afscheid in deze tijd een laatste afscheid kan zijn.”

Dit portret kwam tot stand in samenwerking met VieCuri Medisch Centrum.