“Ik kan me herinneren dat mijn oma in het ziekenhuis lag en ik als klein meisje bij haar op bezoek ging. Ik voelde me meteen thuis in het ziekenhuis en wilde niets liever dan 'zuster' worden. Ik ben tijdens mijn opleiding als stagiaire begonnen bij VieCuri. Daarna heb ik een tijd als verpleegkundige op de afdeling Chirurgie gewerkt. Uiteindelijk heb ik de opleiding tot intensive care verpleegkundige gevolgd. Dat werk doe ik nu elf jaar. Normaal gesproken draaien we diensten van acht uur. Vanwege het coronavirus zijn we overgestapt naar diensten van twaalf uur. Ik kom net terug uit een nachtdienst. Mijn gezin is gewend aan mijn onregelmatige werktijden. Mijn kinderen weten niet beter dan dat hun moeder op wisselende tijden moet werken en soms overdag slaapt. Het bericht dat de scholen sloten vond ik wel even schrikken. Ik houd van mijn werk maar wil natuurlijk ook dat thuis alles goed gaat. Gelukkig kan mijn man nu thuis op de kinderen passen en helpen met huiswerk maken. Ik kan mijn werk vrij makkelijk loslaten als ik thuis kom. Soms zijn er wel situaties die je bijblijven. Bijvoorbeeld patiënten met kinderen van dezelfde leeftijd als mijn eigen kinderen. Dan ga je de situatie vergelijken met je eigen gezin en dat kan heel aangrijpend zijn. Er wordt op de intensive care nu extra personeel ingezet vanuit andere afdelingen. De extra hulp is bijzonder welkom. De samenwerking met andere afdelingen verloopt erg goed en je merkt dat het teamgevoel nu nóg sterker is dan normaal. Ik voel me erg gewaardeerd op dit moment. Er wordt van alles georganiseerd om zorgmedewerkers een hart onder de riem te steken. Er staan bloemen klaar na een dienst en we worden verrast met allerlei lekkers. Laatste werd er zelfs in het hele land voor ons geklapt. Het is fijn om te weten dat er zoveel mensen zijn die aan je denken. Toch is het ook een beetje gek want ik doe eigenlijk gewoon mijn werk. Zo’n vijf maanden geleden stond ik samen met collega’s te protesteren in Utrecht voor een betere cao. Toen moesten we heel hard ons best doen om gezien te worden. Nu zijn we een paar maanden verder, zitten we in een crisissituatie en spreekt iedereen massaal zijn waardering uit. Natuurlijk begrijp ik dat dit een unieke situatie is maar hopelijk worden we niet vergeten als dit straks achter de rug is. Voor nu is het allerbelangrijkste dat iedereen zich aan de maatregelen van de overheid houdt. Ik heb het gevoel dat het risico op verspreiding van het coronavirus door sommige mensen onderschat wordt. De gevolgen van dit virus zijn echt veel erger dan bij een normale griep. De mensen die ik nu verzorg zijn heel ernstig ziek en vechten voor hun leven.”

Dit portret kwam tot stand in samenwerking met VieCuri Medisch Centrum.