Meneer: “Ik was twaalf toen de Tweede Wereldoorlog begon. Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn vader in de schuilkelder zat om ons te verbergen voor de Duitsers. Een paar jaar later werd ik opgeroepen om naar Nederlands-Indië te gaan. We vertrokken met een groep jongens die allemaal hier uit de buurt kwamen. Niet iedereen is levend teruggekomen. Ik heb nog altijd last van wat ik daar heb meegemaakt. Soms hoor ik nog de kreten van mensen, vlak voordat ze stierven. Zoiets draag je je leven lang met je mee. Mevrouw: “Ik ben geboren in Geldermalsen en opgegroeid in Indonesië. In de oorlog zat ik in een interneringskamp van de Japanners. Ik ben jaren later in Venlo terechtgekomen omdat mijn man hier werk kon krijgen als sportleraar. In het begin voelde ik me een buitenstaander omdat ik geen dialect sprak. Dat is later veranderd toen ik in een wijk ging wonen waar ook andere mensen woonden die oorspronkelijk niet uit Venlo kwamen. Ik heb nooit echt goed met iemand kunnen praten over mijn tijd in Indonesië, totdat ik hem ontmoette.” Meneer: ‘’We wonen allebei in hetzelfde appartementencomplex en we hebben elkaar daar twee jaar geleden leren kennen. Mijn vrouw is een paar jaar geleden overleden en zij is gescheiden dus we waren op dat moment allebei alleenstaand.” Mevrouw: “We hebben elkaar ontmoet in de fietsenstalling. We praten veel over onze tijd in Indonesië maar ook over een heleboel andere dingen. We hebben het heel gezellig samen. Onze kinderen vinden het fijn voor ons dat we elkaar hebben gevonden.”