“Ik geef les op een middelbare beroepsopleiding aan leerlingen die in de zorg gaan werken. Dit doe ik nu tweeëntwintig jaar. Ik geef de vakken Anatomie en Pathologie. Voordat ik docent werd heb ik zelf tweeëntwintig jaar als verpleger gewerkt. Ik heb veel verschillende kanten van de zorg gezien. De Nederlandse zorg is in die vierenveertig jaar behoorlijk veranderd. Als je het mij vraagt kijkt de overheid steeds minder naar kwaliteit van de verpleging en steeds meer naar aantallen mensen. Zorgmedewerkers zijn voor hen nummertjes geworden. Daar maak ik me wel eens zorgen over. Iets anders waar ik me zorgen over maak is de leeftijd van mijn leerlingen. Ze zijn erg jong als ze starten met de opleiding. Ze zijn eigenlijk nog volop aan het puberen. De puberteit is een belangrijke fase in een mensenleven. Omdat jonge mensen tegenwoordig al heel vroeg een studierichting moeten kiezen en een vak gaan leren, komen ze nauwelijks aan puberen toe. Dat vind ik kwalijk. Ze weten nog helemaal niet wie ze zijn en wat ze willen in het leven. Veel leerlingen stoppen dan ook met hun studie. Ze starten met de opleiding omdat ze iets moeten kiezen en omdat ouders zeggen: ‘ga maar de zorg in, daar is altijd werk’. Als leerlingen er dan achter komen dat ze mensen moeten gaan tillen en wassen gaan ze pas nadenken. In mijn tijd moest je jaren studeren voordat je daadwerkelijk aan het bed van een patiënt mocht staan. Nu worden leerlingen meteen in het diepe gegooid en moeten ze volop meedraaien. Ik heb daar zo mijn bedenkingen bij. Het gaat immers om mensenlevens. Voor iemand zorgen is een serieuze en belangrijke taak. Gelukkig heb ik ook een heleboel leerlingen in de klas die gemaakt zijn voor de zorg en precies op de goede plek zitten.”