“Ik was tweeënveertig toen ik mijn beroerte kreeg. Ik was geschiedenisleraar en van de een op de andere dag veranderde mijn leven compleet. Toen ik eenmaal besefte wat mij was overkomen heb ik gehuild, geschreeuwd en gevloekt. Ik heb nooit veel gedronken, gezond gegeten en ik ben nooit te dik geweest. Mensen die ongezond leven hebben een grotere kans om een beroerte te krijgen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat alle mensen die ongezond zijn een beroerte krijgen maar voor mij is het in de verwerking belangrijk geweest dat ik altijd gezond heb geleefd. Ik kan mezelf daarom niets verwijten. Inmiddels heb ik het een plekje weten te geven. Door de beroerte is mijn spraakvermogen aangetast. Inmiddels is dat weer teruggekomen. Ook mijn rechter blikveld was weg en is langzaam teruggekomen. Het ergste is mijn kortetermijngeheugen. Daar is niet veel meer van over. Gelukkig heb je tegenwoordig telefoons met een agenda. Die moet ik heel strikt bijhouden. Als ik word afgeleid tijdens het invoeren van een notitie of afspraak, ben ik het direct weer kwijt. Ik kan geen meerdere balletjes meer tegelijk in de lucht houden. Vroeger kon ik dat uitstekend. Nu kan ik met moeite één balletje hooghouden. Met mijn lange termijn geheugen is niets mis. Je kunt mij alles vragen over geschiedenis en ik geef je een uitgebreid antwoord. Als je me vraagt wat ik gisteren heb gegeten moet ik daarop het antwoord schuldig blijven.”

Het hele verhaal van Paul hoor je in Humans of Venlo de Podcast.