“Ik ben negentien jaar oud en studeer Social Work in Den Bosch. Op school heb ik een meisje leren kennen dat een project is gestart om depressie bij jonge mensen meer onder de aandacht te brengen. Ik help haar mee met dit project omdat ik zelf ook last heb van depressieve klachten. De klachten begonnen in mijn examenjaar op het Valuascollege. Ik kon me niet meer goed concentreren, had nergens zin in en lag het liefst de hele dag in bed. Het heeft best een tijdje geduurd voordat ik naar een psycholoog kon omdat de wachttijden overal zo lang waren. Het gaat nu steeds een beetje beter met me. Soms gaat het goed en soms slecht. Het is heel moeilijk om anderen uit te leggen wat je voelt als je depressief bent. Vooral ouderen vinden het volgens mij moeilijk om te praten over depressie en burn-out. Die zijn denk ik meer opgegroeid met een ‘niet lullen-maar-poetsen’-mentaliteit. Mensen van mijn leeftijd praten er iets makkelijker over. Wat ik ook heb gemerkt is dat mensen soms geen vragen over mijn depressie durven te stellen, omdat ze bang zijn om het erger te maken. Ik vind het juist wel prettig als mensen vragen stellen. Pas sinds kort praat ik openlijk over mijn depressie. Tegen anderen mensen die kampen met depressieve klachten wil ik graag zeggen dat hoe diep je ook in de put zit: er komt altijd een dag waarop het weer een beetje beter gaat. Houd vol totdat je die dag hebt gezien.”