“Mijn moeder heeft me al jong geleerd dat het belangrijk is om als vrouw op eigen benen te staan. Ze leerde me al vroeg om zelfstandig te zijn. Soms tot in het extreme, bijvoorbeeld toen ik vanuit Egypte in m’n eentje naar Jordanië ging. Mijn moeder moest voor haar werk een tijdje weg en ik ging daarom tijdelijk bij mijn opa en oma in Jordanië wonen. Ze zette me als zesjarig kind op het vliegtuig en zorgde dat het grondpersoneel precies wist wie ik was en waar ik naartoe moest. Na het inchecken moest ik de reis zelf maken. Ik ben geboren in Jordanië, heb een paar jaar in Egypte gewoond en daarna weer in Jordanië. Als kind was ik dol op lezen. Ik zat altijd met mijn neus in de boeken en haalde goede cijfers. Omdat ik een tijd in Egypte had gewoond had ik een ander accent dan de rest van de kinderen op school. Ik was het enige meisje met krullen en was heel mager vergeleken met de andere meisjes in de klas. Ik voelde me anders dan de andere kinderen maar na een paar jaar voelde ik me thuis in Jordanië. Toen ik een jaar of veertien was, ging ik door een moeilijke periode. Mijn oma was ziek en mijn moeder zat ver weg in Nederland. Ik had geen zin meer in school en mijn cijfers werden steeds slechter. Ik was niet meer gemotiveerd. Op mijn achttiende ben ik bij mijn moeder in Nederland komen wonen. Eenmaal in Nederland was ik best wel in shock. Ik kwam vanuit Amman, de hoofdstad van Jordanië, in Belfeld terecht. Het was heel erg wennen om van een grote, Arabische stad naar Belfeld te verhuizen. Ik zat de eerste maanden vooral thuis. Ik was verdrietig en miste mijn familie en vrienden in Jordanië. Hun berichtjes en foto’s via social media zorgden ervoor dat ik hen nog meer ging missen. Ik kwam nauwelijks buiten omdat ik nog geen Nederlands sprak en er niet veel mensen Engels spraken. Uiteindelijk heeft m’n moeder me aangemoedigd om een baantje te zoeken. Ik deed productiewerk, werkte in een kledingwinkel, in een supermarkt en in een restaurant in Tegelen. Ik sprak toen nog amper Nederlands. Ik wilde graag weer gaan studeren maar ik moest wennen aan het Nederlandse systeem. Uiteindelijk werd ik toegelaten op University College Venlo, een dependance van Maastricht University in Venlo. Ik krijg nu vakken die ik zelf heb gekozen omdat ik ze oprecht leuk vind. De school is klein, de mensen zijn heel behulpzaam en er zitten studenten van over de hele wereld. Ik voel me niet meer zo alleen en begin langzaam mijn draai te vinden in Nederland. Ik voel me hier steeds meer thuis. Iets waar ik veel moeite mee heb gehad is de druk die ik voelde door social media. Ik heb me lang slecht gevoeld omdat ik mezelf steeds vergeleek met allemaal mensen die ik volgde op sociale media. Inmiddels begrijp ik dat ik mijn eigen pad moet volgen en me niet telkens moet vergelijken met anderen. Ik weet dat er veel mensen van mijn leeftijd zijn die sociale druk ervaren omdat ze constant bezig zijn met social media. Ik hoop dat ik deze mensen met mijn verhaal kan inspireren om ook te stoppen zichzelf te vergelijken met al die mooie plaatjes op Facebook, Instagram en Snapchat. Doe vooral wat bij je past want dat maakt je bijzonder.”