“Ik ben geboren op de kazerne. Ik was de vierde van vijf kinderen. Mijn vader was beroepsmilitair en bij de kazerne stonden huizen voor de families van de militairen. Ik ben geboren in 1933, het jaar dat Adolf Hitler aan de macht kwam in Duitsland. Toen de Duitsers Blerick binnenvielen werden we geëvacueerd. Mijn vader was aan het werk en wij moesten met de rest van het gezin vanuit het kazerneterrein lopend naar de Boekend toe. Daar werden we tijdelijk ondergebracht. Uiteindelijk kregen we een huis op de Baarlosestraat. Er stonden daar drie nieuwe huizen naast elkaar. In het middelste huis mochten wij wonen. In de oorlogsjaren gingen we gewoon naar school. Ik kan me niet heel veel meer van die jaren herinneren omdat ik toen nog erg jong was. Een paar momenten weet ik wel nog goed. Bijvoorbeeld dat er richting Hout-Blerick een tankgracht werd gegraven. Er waren daar allemaal vrouwen aan het werk. Als kinderen speelden we in de buurt en zagen we de vrouwen graven. In mijn beleving waren het oude vrouwen maar nu weet ik dat het Russische krijgsgevangenen waren die ziek en mager waren en er daarom zo anders uitzagen. Op 3 december is Blerick bevrijd. We zaten in een schuilkelder en de Schotse soldaten kwamen ons vertellen dat de oorlog voorbij was. Ik weet ook nog dat er vlak na de bevrijding op de hoek van de Baarlosestraat en de Hoekstraat een meisje zat dat tijdens de oorlog met de Duitsers had geheuld. Ze was kaalgeschoren en mensen liepen voorbij om haar uit te schelden. Sommige mensen gooiden zelfs dingen naar haar. Ik weet nog dat ik dit als kind heel erg zielig voor haar vond. In 1961 ben ik getrouwd. Ik was redelijk modern en ik was een van de weinige vrouwen die bleef werken. Ik gaf les aan volwassenen in Nederlands en sociale vaardigheden. Mijn man en ik hebben één zoon gekregen. Hij werkt nu als docent op het Blariacumcollege. Ik woon hier in de buurt en kan nog alles zelfstandig. Ik ben, op wat kwaaltjes na, nog helemaal gezond.”