Mevrouw “We hebben elkaar twintig jaar geleden leren kennen. Hij woonde hier al en ik ben erbij komen wonen. Mensen vragen vaak aan ons of we het vreemd of eng vinden om zo dichtbij de begraafplaats te wonen. Het is vooral erg mooi. We kijken uit op de oude bomen we genieten van elk seizoen. We merken dat het aantal begrafenissen de afgelopen jaren is verminderd. Vroeger kwam hier bijna elke dag een rouwstoet voorbij. Nu is dat nog maar twee of drie keer per week. Vroeger woonde aan de andere kant van de poort een beheerder. Hij zorgde dat het terrein er netjes bijlag en hij wist precies waar iedereen begraven lag. Hij wees bezoekers de weg en was het aanspreekpunt voor vragen. Omdat het beheer nu anders is geregeld, is er niet meer altijd iemand aanwezig. Dat merken we omdat we vaker mensen aan de deur krijgen dan voorheen. Bezoekers denken dan dat wij de beheerders zijn en willen bijvoorbeeld weten waar iemand ligt. Soms komen mensen helemaal uit Groningen om een overleden familielid te bezoeken. Het is dan vervelend voor ze dat er niemand aanwezig is die ze de weg kan wijzen. Er hangt wel een plattegrond maar die is geloof ik niet meer actueel. Soms komen mensen ook vragen of ze naar het toilet mogen. Natuurlijk proberen we iedereen te helpen maar eigenlijk is dat niet onze taak.” Meneer: “Als de zon ondergaat sluit de poort. De begraafplaats is behoorlijk groot dus we maken regelmatig mee dat er ’s avonds bezoekers op ons raam kloppen om te vragen hoe ze van het terrein af komen. We zorgen dan dat ze weer naar buiten kunnen. In al die jaren hebben we hier al veel meegemaakt, maar geen vreemde of onverklaarbare dingen. Vrienden haalden vroeger nog wel eens een grapje uit. Dan zaten we ’s avonds te barbecueën in de tuin en opeens stond er iemand met een laken over zijn hoofd voor onze neus. Daar kunnen we hartelijk om lachen. We wonen hier graag en we genieten van het uitzicht en de rust.”