“Ik ben geboren en opgegroeid in een klein dorpje in Duitsland, vlakbij Frankfurt. In mijn dorp wonen maar duizend mensen. Ik voelde me daar een beetje een buitenbeentje, dus besloot ik te verhuizen. Ik woon inmiddels acht jaar in Venlo. Toen ik hier kwam wonen had ik hoge verwachtingen van Venlo en van Nederland, maar eerlijk gezegd valt het me tegen. Er zijn niet zoveel ruimdenkende mensen hier als ik vooraf had verwacht. Dat vind ik erg. Ik merk het aan kleine dingen, bijvoorbeeld aan hoe mensen naar me kijken omdat ik er anders uitzie dan hen. Wat ik helemaal erg vind is hoe Nederland omgaat met vluchtelingen en asielzoekers. Ik heb op van allerlei plekken in Nederland vrijwilligerswerk gedaan en veel met vluchtelingen gewerkt. Ze worden van het kastje naar de muur gestuurd en krijgen bijna nooit wat ze nodig hebben. Veiligheid bijvoorbeeld. Of de mogelijkheid om zelfstandig te kunnen leven. Ik heb een tijdje een meisje uit Ethiopië begeleid die in het asielzoekerscentrum in Winterswijk terechtkwam. Ze was nog heel jong en zat constant tussen oudere mannen. Die mannen kwamen uit de oorlog, waren getraumatiseerd en vielen haar lastig. Ze was niet veilig. Voor mijn gevoel was ik de enige die in actie kwam. Ik vind het vreselijk om te zien hoe iedereen de andere kant opkijkt en met z’n eigen leventje verdergaat. We denken dat het allemaal goed is geregeld in Nederland maar dat is vooral zo op papier. De harten van de mensen hier zijn meestal koud. In mijn huis heb ik inmiddels zes mensen opgevangen. Sommigen zijn gevlucht uit hun thuisland, anderen hebben om andere redenen geen plek waar ze kunnen wonen. Ik zorg voor ze, praat met ze en we koken elke dag samen. Ik vind het belangrijk om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven. Op mijn dakterras verbouw ik zelf groentes en daar eten we van. Natuurlijk haal ik wel eens iets in de winkel, maar alleen wat echt nodig is. Ik verbouw pepers, pompoen, courgette, aubergines, spinazie, sla en komkommers. Ik heb vorig jaar kilo’s groenten verbouwd en daar hebben we maanden van kunnen eten. Jaren geleden ben ik me gaan verdiepen in de Rastafari cultuur. Dit heeft me veranderd en ik voel me enorm verbonden met mijn geloof. Ik ga bijna elke week naar de Ethiopische Orthodoxe kerk in Pernis, vlakbij Rotterdam. Ik ben de enige witte persoon daar maar dat geeft niet. Ik ben er welkom en we begrijpen elkaar. Dat is het belangrijkste. Ik denk dat de mensen in Venlo, Nederland en heel Europa voorbeelden missen. Ik ben blij dat ik de filosofieën van bijvoorbeeld Marcus Garvey, Haile Selassie en Thomas Sankara heb leren kennen. Dit zijn voor mij helden waar ik tegenop kijk.”