“Mijn ouders zijn overleden toen ik nog heel jong was. Ik ben de jongste van een gezin met vijf kinderen. Drie broers en één zus. Eerst overleed onze vader en daarna onze moeder. We kwamen terecht in het weeshuis hier in de stad. Mijn zus en ik sliepen in het deel met de ingang aan de Grote Kerkstraat en de jongens sliepen aan de kant van de Kleine Kerkstraat. Als kind had ik het daar best leuk. Toen de oorlog uitbrak was ik bang voor de knallen en de vliegtuigen. Het centrum van Venlo werd flink gebombardeerd en het was uiteindelijk niet meer veilig in het weeshuis. We hebben toen op verschillende plekken geslapen. Ik kan me herinneren dat we naar een huis in ’t Ven moesten, naar een particulier die ons onderdak bood. We hebben zelfs een paar nachten in het ziekenhuis geslapen, onder de bedden van de patiënten. Toen de oorlog voorbij was, was ik twaalf. Op mijn achttiende was ik het zat om altijd maar van de ene naar de andere plek te gaan. Ik kwam terecht bij een gezin in Venlo waar ik hielp in de huishouding en met de zorg voor de kinderen. ‘In betrekking gaan’ heette dat toen. Ik heb bij dat gezin hele mooie jaren gehad. Ik ben uiteindelijk getrouwd maar we hebben geen kinderen gekregen. Volgende maand word ik zesentachtig. Ik ben gezond en mag niet klagen. Er zijn dingen in het leven die je niet hoeft te missen als je ze nooit hebt gekend. Dat is misschien wel mijn geluk geweest.”